28 October, 2009

Isang Pagbabalik Tanaw (Part II )

Isang Pagbabalik Tanaw (Part II)

Ang mga “Karakter “ ng aking Kabataan.

Nasa gitna ng dalawang magka sangang kalsada nakatirik ang aming bahay. Disenyo ng circa sisenta ang aming bahay. May malalaking mga bintana, maluwang na tanggapan ng mga bisita, malaking kusina at isang malaking kuarto sa itaas ng bahay. Ang mga kahoy ng pinto, bintana, at hagdan ay gawa sa kahoy ng narra. Malaki ang bahay na yon para sa aming tatlo ng aking mga magulang. May sari-sari store ang aking ina sa ibaba ng aming bahay. Duon lagi akong nakakanlong sa aking ina habang sinasalat nya ang aking anit sa paghahanap ng mga lisa dulot ng sobrang pagbababad sa ilalim ng araw kasama ang aking mga kalaro. Kaya naman halos lahat ng mga taong pumaroon sa aming tindahan ay kilala ko na at sila ang nagging mga “karakter” sa aking kabataan. Sa aming lugar mapa- kamag anak o hindi ang itinurong panggalang sa akin ng aking mga magulang sa mga kaibigan o kamag anak nila ay tawagin kong Chang o Chong.

Cha Pacita- Pinsang buo sya ng aking ama at matalik na kaibigan naman ng aking ina. Tuwing hapon pag uwi ko galing eskwela ay sya ang nadadatnan kong kausap ng aking ina. Mapungay ang kanyang mga mata at maalon ang kanyang buhok. Nagbebenta sya ng damit at alahas sa aking ina at pareho nilang inililihim yun sa aking ama dahil may kahigpitan ang aking ama pagdating sa pera. Kaya nakakabili ng gusto nyang damit o alahas ang aking ina na di nababatid ng aking ama. Hindi nakakapanood man lang ng sine ang aking ina kung hindi ang aking ama o ang Cha Pacita ang kanyang kasama. Kaya naman lubhang nalungkot ang aking ina ng pumunta ng amerika ang Cha Pacita pero kahit ganon patuloy pa din ang kanilang komunikayson ng mga panahon na yun sa pamamgitan ng sulat. Pero di nagtagal pumanaw ang Cha Pacita sa amerika , mga ilang araw din ang lumipas bago sya naiuwi sa aming bayan. Isa syang tunay, tapat at may malasakit na kaibigan sa aking ina. Na magpa- hanggang ngayon nakikita ko ang mga gawi at aral na natutunan ng aking ina sa kanya.

Cha Memeng- Kapitbahay namin at kaibigan ng aking ama. Tuwing umaga nakikita ko syang patawid sa aming bahay upang kumubra ng jueteng. Araw-araw ang pagkubra nya ng jueteng sa aming lugar. Pusturyosa ang Cha Memeng, laging naka brush up ang kanyang buhok, nakaguhit ang kanyang kilay, mapula ang mga pisngi at bibig dala ng mga kulorete. Matandang dalaga ang Cha Memeng at Masaya sya sa piling ng kanyang mga pamangkin. Lagi nyang ka kwentuhan ang aking ama sa umaga na nakatalungko sa tarangkahan ng aming bahay. Sabi nya ang jueteng lang daw ang nagpapalakas sa kanya dahil may kakaiba daw yatang gayuma ang pangungubra ng jueteng sa aming lugar. Natatandaan ko pa na bago pa nya kubrahin ang bayad sa pagtaya ng jueteng ng aking ama sa kanya eh nakasulat na agad sa kanyang papel ang numerong tatayaan ng aking ama.

Aling Arang- Sabi nga sa kasabihan, matandang tinale na sa aming lugar. Labandera sya ng aking ama mula pagkabinata at hanggang makapag asawa ang aking ama. Sa aming lugar kilala sya bilang batikang “tsismosa” . Sya ang otoridad pag dating sa bulung-bulungan sa mga buhay buhay ng mga tao sa aming lugar. Bago sya sumabak sa paglalaba, mauupo muna sya sa bangko sa tapat ng aming tarangkahan bitbit ang kanyang supot, bandana sabay pusod ng kanyang buhok at animo nag nganga ang kanyang bibig sa pagsasalita ng mga kuentong kanyang nasagap sa daan papunta sa aming bahay. Habang nagbibida ay isinusuot nya ang kanyang paldang panlaba sa labas ng kanyang suot na saya. Minsan pagkatapos nya maglaba nakita ng aking ama ang dala nyang supot na puno ng asukal at bigas na inumit nya sa aming kusina makatapos maglaba. Kaya mula nuon pinagbawalan sya ng aking ama na magdala ng supot sa tuwing may sesyon sya ng labahin sa aming bahay.

Aling Upeng- Katapat bahay namin na plantsadora ng aking ama. Sya lang ang taong pinagkatiwalaan yata ng aking ama na mamalantsa ng kanyang polo nung sya ay nagtatrabaho sa “Aguinaldo” (Ang Aguinaldo ay isang department store sa Avenida nuong araw at ngayon ay Plaza Fair na) bilang supervisor. Metikuloso ang aking ama pagdating sa pamamalantsa ng polong isusuot nya at si Aling Upeng lang yata ang tumagal na magsilbing plantsadora nya. Mahusay mamalantsa si Aling Upeng, walang gusot at unat na unat ang mga damit, ang mga kumot at punda ay naka almirol, ang mga damit ay maayos na nakatiklop. Kung may dalubhasa man sa larangan ng pamamlantsa ay baka isa sya duon.

Mang Kanor- Barbero sya sa aming lugar. Malaking lalaki, laging naka pomada ang kanyang buhok, at naglalangis ang mukha. Isa din syang magsasaka sa bukid sa likod ng aming bahay. Maliit na bata pa lang ako si Mang Kanor na ang nakamulatan kong tiga gupit naming mag ama. Halos isang oras yata akong nakayuko sa tuwing ginugupitan nya sa sobrang sinsin ng kanyang pag gupit. Nuong araw ang tawag sa kanyang gupit ay “high cut” 3 by 4 ika nga. Three inches ang taas ng gupit sa magkabilang gilid, at four inches sa likod. Minsan sa pag gugupit nya sa akin ay nagupit nya ang itaas ng tenga ko marahil sanhi na din ng kanyang katandaan, at sinabi na lang nya na wag ko na masabi sa aking ama at tiyak na mapapagalitan sya. Sya din ang otoridad sa mga batang tutuliin sa aming lugar. (mapalad na lang ako at di ako sa kanya ipinatuli ng tatay ko, kundi sa duktor). Duon sa bukid sa may likod ng aming bahay ay may malaking puno ng akasya at duon nagaganap ang pagtutuli. Duon mo maririnig ang hiyawan ng iyak ng mga batang tinutuli ni Mang Kanor, nguya nguya ang dahon ng bayabas sabay buga sa sugat nila dala ng pagtuli.

Mang Kabog- Kung may nasirang telebisyon, radyo, atbpng gamit sa bahay, si Mang Kabog ang bahala dyan. Mataas na lalaki si Mang Kabog, payat na animo ay may sakit sa baga, humpak ang mukha at laging may busal na sigarilyo sa bibig. Nuong araw ang mga parte ng TV ay mga “tube” pa kung tawagin. Yung mga TV na may bahay na animo baul. Madalas ipagawa ng aking ama ang aming TV kay Mang Kabog dahil malimit itong tamaan ng kidlat. Laging sagot ni Mang Kabog sa aking ama kapag ginagawa nya ang aming TV ay “easy lang ito”, sabay buga ng usok ng sigarilyo. Maya maya lang nag tatao na ang TV na akala mo maayos na. Agad naman na inuuwi ng aking ama ang TV sa pag aakala nya na maayos na at mapapanooran na. Subalit pag ito’y kanyang binuksan kalahati lang ang makikita mo sa screen, sa sobrang buwisit ng aking ama kanyang napupukpok ang ibabaw ng aming TV at presto biglang nagtatao ang TV. Marami nang pagkakataon na ganuon ang nangyayari sa mga nagawang TV ni Mang Kabog, kung kaya pala sya ay binansagang Mang Kabog, kasi kailangan mo munang kabugin ang TV’ng pinagawa mo sa kanya. Hanggang ngayon hindi ko pa rin alam ang tunay na pangalan ni Mang Kabog.

Cha Mere- Kung lugaw, tokwa’t baboy, walang tatalo sa luto ng Cha Mere! May tindahan sya ng lugawan sa tapat ng aming bahay. Mabili ang kanyang lugawan, sa kanya ang daungan ng mga taong tamad magluto ng almusal sa aming lugar. Marahil dala na din ng palagi syang nakatawa, at maasikaso sa mga kostumer nya. Mistulan syang lola ng mga batang katulad ko nung panahon na yun. Hinihimas pa nya ang aming mga batok habang kami’y kumakain ng masarap nyang lugaw. Sa aming lugar hindi ka masasabing tagaroon kung hindi mo kilala ang Cha Mere at minsang nakalasap ng ubod ng sarap nyang lugaw.

Ilan lang sila sa mga nagbigay kulay sa aking kabataan. Saan man sila naroroon ngayon, alam kong minsan isang panahon napasaya nila ang aking kabataan at naging instrumento sila na makita ko ang isang simple ngunit nag uumapaw na kasayahan at kahulugan ng buhay. Bigyan man ako ng isa pang pagkakataon na baguhin ang aking palad, nanaisin kong di sila mawaglit sa aking paglalakbay. Walang kasing sarap ang buhay nuon kapiling ang mga “karakter” ng aking kabataan. Isa sila sa mga dahilan kung bakit masarap sariwain ang saya ng kahapong lumipas.

16 October, 2009

Isang Pagbabalik Tanaw

Sa mga pagkakataong nalulunod ako sa pagka dismaya sa kasalukuyan at sa hinaharap nasisiyahan akong bumalik sa kahapong ubod ng sarap. Sa buhay ko maituturing kong “golden years” and panahong yaon. Lumaki ako sa isang bayan na tahimik at tradisyonal; maging sa loob ng aming pamilya. Lumaki akong maraming batang kalaro kaya hindi ako lumaking malungkot kahit nag iisa akong anak ng aking mga magulang. Kung maaari nga lang balikan ang mga panahong iyon ay maya’t maya kong susulyapan ang mga lugar at mga taong nakasalamuha ng aking kabataan, kung saan doon ko matatagpuan ang kapanatagan at kasiyahan. Di ko man mababalikan sa pisikal na anyo ang panahong iyon, maaari ko naman syang balikan anumang oras at panahon na gustuhin at saloobin ko katulad ngayon. Sa paglipas ng madaming taon hindi nawawagalit sa isipan ko ang mga “karakter” sa aking kabataan, mga lugar, at masasayang pagkakataon sa bayan kung saan ako nagkaisip, hinubog at pinatatag ng panahon.

Sa aking Ama

Mula unang araw ko sa eskwela bitbit na ng aking ama ang aking bag, ang aking baong pagkain, at yung lalagyan ko ng gatas. Hila hila ng aking ama ang aking stroller (Stroller ang tawag dati dun sa lalagyan ng bag), nakasakbit sa kanyang balikat ang lalagyan ko ng gatas, at bitbit nya ang aking baunan ng pagkain (Stain less na bilog na patong-patong na may clamp sa magkabilang dulo). Binabantayan nya ako sa eskwelan hanggang matapos ang aming aralin. Kasabay ko syang natututo sa mga kanta at tula na (kaya naman pag uwi namin galing sa eskwela kinakantyawan ng mga kaibigan nya ang aking ama kung ano daw ba ang natutunan nya nung araw na yon) itinuturo sa amin ni Mrs. Resurrecion. Laging naka pusod ang buhok ni Mrs. Resurrecion na parang si Imelda Marcos, bilog ang mukha, matangos ang ilong at may dimples sa magkabilang pisngi. Mabait syang guro, lagi nya kaming niyayakap at palaging nakangiti. May mga pagkakataong isinasama nya kami sa kanyang bahay para maglaro. Ngunit bago pa man kami sumapit ng Grade One hindi na namin sya nakita dahil pumanaw sya sanhi ng panganganak.
May isang pagkakataon noong ako ay nasa Grade Three na inilaban ako sa isang pagsusulit at kinakailangan ko ng lakas ng loob (marahil dahil na din sa sobrang istrikto ng aking guro), isang mukha lang ang kailangan kong makita at siguradong papayapa ang aking kalooban at yun ay ang aking ama. Nasungkit ko naman ang First Place marahil dahil sa takot na din sa aking guro na si Ms. Pena. Naputol ang isa nyang paa dahil sa sakit na diabetes. Kung kaya’t kinailangan nyang gumamit ng saklay. Pero hindi iyon naging hadlang para maging isang magaling na guro. At isang magaling na choreographer! Sa isang paligsahan ng sayaw nuong field day sa aming eskwelahan, nanalo kami ng First Place sa sayaw na itinuro sa amin ni Ms. Pena. Isa syang ubod ng sungit na guro at nuong mga panahon na yon nangyayari pa ang pananakit sa mga estudyante. Kadalasan sa kanyang pagtuturo sa amin ay nambabato sya ng eraser at nanghahampas ng saklay kapag kami ay mga kabisote at magugulo sa klase. Pero sa kabila ng lahat ng iyon labis kaming natuto sa lahat ng aralin, itinuro nya sa amin na magsikap mag aral at ikintal sa aming pag iisip ang halaga ng edukasyon sa isang tao. (at maging sa pagsulat ng maganda (good penmanship) sa aming mga kwaderno). Sila ang dalawa sa mga naging guro ko sa elementarya ang lubos na tumatak sa akin. Si Mrs. Resurrecion ang nagpamalas sa akin kung paano ang magmahal at mahalin ng pantay pantay sa kanyang paningin. Si Ms. Pena ipinakita nya na walang pwedeng maging hadlang sa lahat ng iyong mga pangarap at matapang dapat na harapin ang hilahil ng buhay. Lumipas pa ang maraming taon subalit dala dala ko ang mga aral na naiwan nina Mrs. Resurrecion at Ms. Pena. Mahirap man tanggapin na nakatapos ako ng kolehiyo subalit bago pa man sumapit ang araw ng pagtatapos namayapa ang aking pinakamamahal na ama. Hindi na nya ako nagawang samahan sa dulo ng aking pagkatuto. Subalit ang kanyang kakayahan na ilayo ako sa kamangmangan at itawid sa kaalaman ay patunay lamang na isa syang mapagpalang ama at ihemplo sa aking buhay. At ang aking naging mga guro ang syang tunay na pangalawa kong mga magulang na tumulong hubugin ang aking pagkatao.

Sa Piling ni Ninong

Sa banda duon, mga ilang hakbang mula sa aming bahay nakatira ang ninong ko, kapatid sya ng tatay ko. Kwentista sya sa komiks (aliwan, topstar, atbp) patnugot ng Golden Memories. Tawag sa kanya ng mga kapatid nya ‘Gorio’ at sa iba naman ay ‘Tito Greg’, sa mundo ng komiks ay ‘Greg Igna De Dios. Simple lang ang namulatan kong buhay ng Ninong ko, sa isang maliit na kubo lang sya nakatira sa gitna ng isang malaking lote, na napapalibutan ng iba’t-ibang punong kahoy,gulay, halaman at mga bulaklak. Sa likuran ng kanyang bahay ay may “man made” na palaisdaan at sa bandang gilid ng kanyang kubo ay may kamalig at sa kabilang gilid ay kakawayanan. Matandang binata ang ninong ko, istrikto. May kanipisan ang buhok nya, sarat ang ilong, bilog ang mukha, mataas (may hawig sya kay Mike Enriquez). Lagi lang syang naka sando, naka short at naka bakya.Natatandaan ko pa lagi naming ulam sa bahay nya ay ang isdang sap-sap, matunog na matunog ang paghigop nya sa sabaw ng sinampalukang sap-sap. Pagkatapos nun maglalakad-lakad sya sa tarangkahan ng kanyang kubo at kung may nagawing kapit bahay ay makikipag huntahan sya. Pagbalik nya sa Kubo derecho na sya sa kanyang makinilya at mag titipa na ng mga kwentong naisip nya sa paglalakad o pakikipag huntahan sa kapitbahay. Bawal ang maingay habang nagtitipa sya ng kwento at tanging lagislis lang ng kawayan at huni ng ibon ang madidinig. Pero para sa akin masarap sa aking pandinig ang lagatok ng kanyang makinilya dahil pagkatapos nun agad ko nang mababasa ang pagpapatuloy ng kuwento nya sa Komiks. Nung mga panahon na iyon napakasimple lang ng buhay. Ang bakuran ng ninong ko ang aming kanlungan. Naglalaro kami ng SYATO nila Mina, Mel, at Sonny.(sila ang mga kababata ko at laging kalaro sa bakuran ng ninong ko) SYATO ang tawag sa laro na may dalawang pirasong kahoy, na yung isa ay maiksi at yung isa ay mahaba. Yung mahaba ang pamalo at yung maiksi ang papaluin. Kapag napalo mo ng dalawa o higit pa yung mallit na kaputol ng kahoy matapos mong ihagis pataas at malayo ang napuntahang agwat nito mas malaki ang magiging puntos mo. Mahilig kaming maglaro ni Mel (Ismael Carlos) ng SYATO at maglaro ng teleponong Lata. Kumukuha sya ng dalawang lata ng Alaska na maliit, tinatanggal nya yung takip sa isang dulo at binubutasan nya ng pako yung kabilang dulo at lalagyan ng pisi na mahaba ang parehong lata at yun nag uusap kami sa magkabilang linya ng lata. Si Mina (Carmina Carlos) kalaro namin sya pag duktor duktoran ang gusto naming laro, mahilig syang manggamot . Gusto nya ang mga laro tulad ng bahay- bahayan, tinda- tindahanan, at minsan ginagaya namin ang napapanood namin sa telebisyon sa Batibot. Si Sonny(Lee Carlos) ang taga gawa ng mga bahay- bahayan namin gamit ang mga piraso ng kahoy malapit sa kakawayanan. Gumagawa din sya ng mga candy na gawa sa mga sanga ng bayabas, at taga gatong ng apoy sa laruang palayok. Masaya kami sa bakuran na iyon, nagagawa naming lahat ng imahinasyon na dala ng kabataan. Taguan, Piko, Tumbang Preso, Babaran, Pamimingwit ng isda, Panghuhuli ng butete, Palaka,Ibon, Paggawa ng laruan gamit ang putik, Pag akyat at paglambitin sa mga sanga ng puno, Mamitas ng bayabas, duhat, mangga, kaimito at marami pang iba. Para sa amin isang malaking palaruan at santuaryo ang bakuran ng ninong ko. Kinanlong ng bakuran na iyon ang aming kabataan, inilayo sa disgrasya at kapahamakan. Duon umusbong ang mga pangarap ng tatlong magkakapatid na hindi naging hadlang ang kanilang kahirapan para hindi ito makamit. Ngayon Si Mel ay isa ng Electronics and Communications Engineer at kasalukuyang nagtatrabaho sa Sony Ericsson sa Amerika, Si Mina ay isa ng Registered Nurse at nagtatrabaho na din sa Amerika bilang Nurse at may sarili ng pamilya, at Si Sonny ay isa ng Architect at may sarili ng Architectural Business . Ang kasimplehan ng pamumuhay ng ninong ko, ng kanyang bakuran ay naging instrumento ng isang makabuluhan at maayos na pamumuhay para sa aming lahat. Tunay na malaki ang naitutulong ng kapaligiran tungo sa mapayapa at matagumpay na pamumuhay. Sa mga kababata ko at kaibigang sila Mel, Mina at Sonny, isa kayong ehemplo ng pagsisikap at pagtatagumpay!

Itutuloy…

13 October, 2009

Some Things That I Missed.

Though bashful and very reserved (my closest friends would disagree, but this is so true!), I have been part of the training world since I met and worked with Ma’am Rory and ever dearest Ate Lai. I do not really know how I got myself entangled in this industry, but I believe God wanted me to overcome my shyness, thus, the nerve wracking, crowd-facing and life-touching profession.

I would like to believe that I am succeeding in this career (sometimes to my own disbelief). I always strive to be one of the best (ahem, kayabangan to the highest degree) employees in the companies I have joined (although I admit, I don't always enjoy being in center stage -- I always ask myself during the first day of class, "What am I doing here?! Why am I doing this to myself?!). I attribute this to the fact that I was with Winfield then and that I reported to the best trainer alive Ms. Rory Sugay and Lai Raymundo.

Being in this profession had exposed me to a lot of different industries. But I had been part longest of is the sales industry. I just moved to another industry late last year and it's a whole new world.

Lately, I've been missing Negros Navigation, my friends TERE, JO, CELTES and SHENG. I sooooo soooo wanted to join in the Informatics Training. I even haggled my way to a free ticket thanks to Ms D (so long as I bring my "paying" boss - as stated by Bambi. hehehe). Unfortunately, my work schedule won't permit. Haaaaay, somehow, I still feel that there is where I belong.

Anyway, here are some things I miss about the Call Center Industry, when I joined Sutherland Global:

1. Speaking in English. This is the world where speaking in English is the norm. It's where grammar and pronunciation matter. In the call center world, you're expected to be good in the language and to use it. It's not unusual for 2 people who meet in the street to greet and chat in English. In my industry now (Language Center), English is a second language (actually third -- after Tagalog). Sure we speak in English, but not as often, and not as meticulously. I cringe when I hear P and F defects and mispronounced words thrown everywhere. But hey, it's not like I should correct them and tell them to change the way they speak -- when it's not needed in our industry. (In time it really is needed very soon)

2. Snazzy office facilities and equipment. Call center office spaces are normally designed to be appealing to young people. Thus the artsy-fartsy and ultra modern office designs. I soo miss that. I like beautiful things. But hey, I have my own corner with a view of the nature (the common tao), so I can't complain. Hehehe.

3. Fun and Friendly Culture. Most call center companies try to create a friendly atmosphere for its young manpower. Thus they try to lessen the structure and the bureaucracy. Levels are there but people are free to speak with anyone about anything. Here, it's not as simple and easy to deal with new people. Not everyone's ready to be friendly.

4. Fast Internet Connection. Yes, mababaw as it may seem, I miss this. It's something I took for granted when I was part of the industry. Internet connection is expected. And it should be fast. Everyone has access to the internet (though maybe agents have limited access), still there's internet. It's considered a privilege to have access. I couldn't imagine how some of my colleagues work without it.

5. Two Rest Days. Haaaay, wala, ranting ranting lang on a Saturday morning Hehehe.

Salamat Lang

No reason. Gusto ko lang magpasalamat. Gusto ko lang sila i-honor.

Thanks to:

Adrian Santino (my son and my life)– thank you for making me happy to be alive! . Thank you for making me laugh. You are the best, funniest and corniest comedian I know! You are the reason I can’t sing sad songs with feelings. You are my life. I love you, my bunny. You make being a dad the best thing in the world! You make all the sore muscles from carrying you worth it. You make me want to run to you every time you wail and cry your “arte” cry. Although I know nagpapaawa ka lang. Thank you for making me happy-vulnerable. I can’t wait to see you grow up but at the same time I can’t get enough of you being my baby! You, Mama, and I will be the bestest of friends. Mwaaaah. I love you!

My Nanay – you’re not perfect, but that’s ok, I love you anyway. We fight, we argue, for a time we stopped talking to each other, but I know and you know that when one of us hollers for help, the others come running. I love you.


Ate Lai, Ma’am Rory and Ate Tes– no amount of words or praises will ever reflect just how indebted I am to all of you. You may not know just how much you helped me then and I never can elaborate enough. You were my anchors. Thank you! I swear, I am here for all of you for ANYTHING. Big thanks!!!

07 October, 2009

My Own Typhoon Experience

On Sept. 28, 2006, typhoon Milenyo hit the country (with Metro Manila as the center of its fury) and if we were to make a list of the hardest hit, you may just find my name in the list. The Milenyo trauma was what made me stay in the condo (my boss’ condo unit in Roxas Blvd.) the night before Saturday’s deluge and be vigilant. There was this sixth sense that told me I was safer there.

At around three in the morning the rain started to pour extra hard and soon water came dripping down from the ceiling of my comfort room. Not wanting to wake up the others, especially not my cranky help, I took care of the mess by taking out all the undergarments in the closet. I also got a decorative mug to catch the water dripping from the ceiling. To my surprise, water reached the brim of that clay piece in five minutes. The volume of water this typhoon brought with it was truly heavy. Before I went to bed, I replaced the mug with the biggest plastic container I could find (I have pails in that condo). I kept waking up every hour to discard the water it had collected and had to mop the floor. At around 8 a.m. I just passed out from exhaustion.

At 1 p.m. I woke up to the text of my friend Tere (she’s our nanay in Negros Navigation) telling me to leave the condo early if I didn’t want to get caught in that traffic jam caused by the flooding.

My priority was to get to our house in Bulacan, but anywhere I went there were roads that had water that was waist-deep. I didn’t panic because having worked in this city, I have been so used to floods. I had the driver with me that time (My boss told him to drop me off the nearest terminal going to Bulacan) and when faced with another waist-deep flood in a low section in Quiapo, I told him what I always do when faced with this situation: Go on full gear, step on the gas and without blinking just keep driving — fast! As soon as we’ve crossed over, I asked him to keep pumping the brakes to discharge whatever water had seeped into the vehicle. That had always worked for me, but I am not exactly saying it is a hundred percent foolproof.

When I got to Bulacan, I was surprised by the waist deep flood going to my house. Transport vehicles apparently had no way to get there. In fact, some vehicles was forced to go back. So I decided to let the floods go down til the wee hours of the morning, just to get at my house.

Good I wasn’t working in Manila when “Ondoy” hit on Sept 26, 2009. Luckily, I am able to find work near my family and not worry about things like these might get in my way.

I have to admit that when I am at the comfort of my office, I hadn’t realized yet the gravity of the situation — until I started to text my friend from Marikina that the floods were heavy and there were pleas for help, that were families close to getting drowned. I figured that if this was happening to middle class who live in concrete houses, then the people in the slums must have already been swept away by floodwaters by then. But as it turned out, it was the professionals who were suffering the most at that point — the middle class. They are the taxpayers who cannot even cheat on their income tax forms and have to declare everything. They are the ones who help prop up funds for the government in order to be able to deliver basic services to this country. Where are the funds? What happen to the infrastructure development that the government vehemently boast?
But they are also the people who need their comfort zone and they are the ones who lost their computers, TV sets, refs and, gulp, even their SUVs that most likely were purchased on installment.

I only know about great floods because my late grandmother told me the story and how people drowned by the hundreds. She also painted this picture in my head about how pigs and other animals floated on water — the flooding was that bad.

I swear this happened and now it has gotten me into believing even more that God truly has a divine purpose in everything He allows things to happen — yes, even last Saturday’s deluge. I don’t know what it is, but I just trust Him. God will reign! I thank God that my friends and their families(Tita My, Marlene, Ferie,Mench, Beng, Jopen and other friends) who suffered from this deluge are now safe and sound.

I know it’s difficult for us to accept this most recent tragedy, especially for those who lost loved ones, because as a Milenyo victim, I also experienced walking in the floods. It’s too long to explain, but I already found the answer. We must embrace our land with so much care and respect.